Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Μέσα από την ενασχόληση σας με το έργο αυτό μετατοπίσατε την άποψη σας για το θάνατο;
Δεν είχα κάποια συγκεκριμένη άποψη για τον θάνατο, παρόλο που πολλά έργα μας στηρίζονται στο μοτίβο του θανάτου. Στην Κυανή ο θάνατος είναι μια στιγμή στον χρόνο που προσπαθούν τα πρόσωπα να προλάβουν – όχι να μην συμβεί, αλλά να τη ζήσουν μαζί. Το έργο μιλά τόσο για την «ανατολή» όσο και για τη «δύση» της ανθρώπινης ζωής μέσα από το πρίσμα του έρωτα δύο ανθρώπων. Ο θάνατος (όπως γίνεται αντιληπτός μέσα στην καθημερινή ζωή) είναι μια σκέψη, ένα έναυσμα να σκεφτούμε τηζωή γιατί σταματά τη διάρκειά της. Νομίζω πως υπάρχει μια νοσταλγία που πηγάζει για τη ζωή όταν σκεφτόμαστε το τέλος: η Κυανή μπορεί να ειδωθεί ως ένα έργο που λέει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Είναι το ημερολόγιο της ζωής του.
Ο ήρωας της διασκευής του έργου απαρνήθηκε τον έρωτα και, ουσιαστικά, αρνήθηκε να ζήσει. Στη πραγματική ζωή έχετε συναντήσει τέτοιου είδους συμπεριφορές;
Όχι, δεν έχω συναντήσει. Υπάρχουν όμως. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι άνθρωποι «αυτοκτονούν» ή αυτοκαταστρέφονται για διάφορους λόγους. Επειδή έχουμε πια μια οικειότητα με τη σκοτεινή μας πλευρά δεν σημαίνει ότι θέλουμε (ή μπορούμε) να αντιμετωπίσουμε τη σκοτεινή πλευρά του άλλου. Μας είναι αβάσταχτο, ίσως. Στο έργο μας το σοκαριστικό δεν είναι ο Φρανκ που αποφάσισε να φύγει και να εγκαταλείψει την Μπεθ, το σπίτι του, τη ζωή του. Είναι ο τρόπος που αποφάσισε η Μπεθ να αντιμετωπίσει τη ζωή της. Αυτό για τον ήρωα της ιστορίας πρέπει να είναι αβάσταχτο. Με αυτό θέλω να πω πως, δεν υπάρχουν μόνο οι αυτόχειρες. Υπάρχουν και τα θύματα που αφήνουν πίσω τους αυτοί.
Υπάρχουν στοιχεία στην παράσταση που θα εντυπωσιάσουν το θεατή όπως στον "Αντεροβγάλτη" όπου το σκηνικό ήταν επιβλητικό;
Η ομάδα μας έχει μια υπογραφή, γνωστή πια στους θεατές που ακολουθούν τις παραγωγές μας. Αυτή η υπογραφή υπάρχει και εδώ. Είναι βέβαια μια πολύ διαφορετική ιστορία, αλλά αναγνωρίσιμη και σα θέμα και σαν κατασκευή. Σίγουρα η κατασκευή ενός διαστημικού σταθμού, ή τα πολλά και διαφορετικά μέρη όπου παίρνουν μέρος οι μνήμες της Μπεθ είναι ένα στοίχημα, αλλά υπάρχουν και στοιχεία καινούργια και διαφορετικά που συμπληρώνουν την αφήγηση, όπως τα voice off ή το κινηματογραφικό στοιχείο του video. Είναι σύνθετος ο τρόπος που αντλούν την ιστορία οι θεατές. Αυτό μπορεί και να εντυπωσιάσει, μπορεί και όχι. Όλα είναι ένα πείραμα στην τέχνη.
Σας ενδιαφέρουν περισσότερο τα λογοτεχνικά κείμενα σε σχέση με τα αμιγώς θεατρικά;
Με ενδιαφέρουν όλα τα κείμενα που μου υπενθυμίζουν συνέχεια ιδέες που με συγκινούν. Κατά τα άλλα δεν έχω προτίμηση σε θεατρικά ή λογοτεχνικά κείμενα. Μπορεί να ακούσω μια ιστορία που δεν έχει γραφτεί και να με ενδιαφέρει. Μπορεί να πρέπει να διαχειριστώ μια, διαφορετικού τύπου συγγραφική πηγή, όπως για παράδειγμα στον Αντεροβγάλτη και στο Ιλλινόι, που διασκευάσαμε δύο βιογραφίες. Το σημαντικό είναι η ιστορία. Η ιστορία και το θέμα της.
Αν είχατε τη δυνατότητα τι θα θέλατε να αλλάξει στο ελληνικό θέατρο;
Τίποτα ιδιαίτερο. Πιστεύω ότι όσα γίνονται τώρα στο ελληνικό θέατρο είναι σημεία των καιρών. Παράγωγα που δημιουργήθηκαν βάσει ανθρώπινων χειρισμών που εύκολα κατανοούνται – αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δικαιολογούνται. Είμαι της λογικής ότι «ό,τι σπέρνεις, θερίζεις μετά». Οπότε, ο καθένας λειτουργεί όπως μπορεί. Και αυτόν που εγκαταλείπει το «ελληνικό θέατρο» και κάνει κάτι άλλο, ή ψάχνει την τύχη του στο εξωτερικό τον καταλαβαίνω. Μην σας πω ότι τον επικροτώ κιόλας. Πρέπει να ξεπερνάμε ταμπέλες, όρια και ομάδες οποιοδήποτε τύπου που θέλει ο καθένας να μας βάζει. Δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που κάνει κάποιος και αυτό δεν φαίνεται με τη στάση του, ούτε με τα λόγια του. Φαίνεται με τη δράση του.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
